Ferrol (Un poco más de mi)

Vivo o lado do mar,
nun pobo onde perder é o normal,
os que puideron escapar xuraron non volver xamais.
Hoxe empezou a chover e todo vai seguir igual, igual de mal, igual de ben
¿e para que?non teño prisa, non nacín para perder o meu tren.
As rias altas levaran os soños e a realidad,
sera outro dia mais, simplemente un dia mais.

A fabrica pechuo, as maquinas pararon, secouse o suor.
A cabeza ben alta cando se ten valor para andar pola vida como o mellor perdedor.
Que importan non os bolsillos do pantalón o que esta dentro se leva, se ten ou non.
A costa oeste mirara toda a vida cara o mar
aqui me encontraras, aqui teño meu lar.

Sei que aqui nacin e aqui quero quedarme
aqui esta meu lar, onde se acaba o mar.

Sigo unha tradicion,costumes que esta vez miña terra ensinuo:
vivir co misterio de saber se veño ou vou e ainda que teño claro só mostro indecision.
A confusion non é meu defecto e hasta hoxe me entrego como e cando quero só eu.
Ahora xa sabes como son, onde deixei meu corazon
onde meu corazon, onde meu corazon.

Los Limones